Herskikking ná droogte nou meer omvangryk
Leer by Chinese
Dr. Kobus Laubscher
Die voorsitter van die agri-onderneming COFCO International, mnr. Johnny Chi Jingtao, word deur die Wêreld- Ekonomiese Forum (WEF) aangehaal in terme van 'n vyfpuntbenadering tot herskikking wat suksesvol in China toegepas word.
China en die VSA is om goeie én slegte redes in die nuus.
Wat belangrik is, is die impak van hul geskille ten opsigte van handel. Die algemene neiging ten opsigte van versnelde ekonomiese ontwikkeling is oorgrenshandel. Verkieslik moet 'n land meer uitvoer as invoer, maar met die huidige handelsoorlog tussen China en die VSA word wêreldmarkte erg versteur.
Daar is wel lesse te leer by die Chinese, want volgens hulle sal ekonomiese groei in 2019 minder as 7% wees. Dit is in kontras met hoe daardie ekonomie by geleentheid “gerem” moes word om ekonomiese groei tot minder as 10% te beperk. Veranderde markte en veral verbruikersvoorkeure het ook die Chinese ekonomie getref. Dit was veral hul “onverskilligheid” ten opsigte van die omgewing wat probleme gegee het. Paradigmaskuiwe was onafwendbaar.
Jingtao se vyf lesse kan sekerlik ook toepassing vind waar herstrukturering van veral die landbou ná uitmergelende droogtes voorrang moet kry. Dit sal nie help om net 'n paar spreekwoordelike pleisters op die seer te plak nie.
Die eerste les handel oor die vereistes ten opsigte van volhoubare herskikking is die rol van behoorlike finansiering. Die finansiering van landbou, veral tydens herstrukturering, bly riskant.
Tog het die Chinese dit reggekry om rentekoerse afwaarts te dwing na gelang van die volhoubaarheid daarvan. Wanneer ooreengekome doelwitte ten opsigte van volhoubaarheid bereik word, is daar vergoeding in terme van laer rentes.
Die tweede les is dat innovasie deel moet bly van die oplossing.
Beperkte openbare fondse – die regerings se sakke sal nooit diep genoeg wees nie – moet nie die herskikking kortwiek nie.
Privaat investering is die aangewese, maar gegewe die hoër risiko verbonde aan die finansiering van landbou is nuwe denke en gereedskap dringend nodig.
Konvensionele finansiering het grense, veral in ontwikkelende lande. Die staat en die privaat sektor sal moet hande vat in sulke omstandighede, want die grootste groei in die vraag na voedsel sowel as die aanbod sal juis uit ontwikkelende land kom en moet kom.
Innoverende denke is nou nodig, maar sal ook implementeerbare aksieplanne moet lewer om 'n verskil te kan maak.
Die skrywer verwys vervolgens na die samewerking tussen regerings en die privaat sektor in die geval van hernubare energie en stel dit dat landbou dieselfde pad kan loop. Mense hou nie van verandering nie, maar wel van nuwe idees. Die mens doen moeilik afstand van wat hy het, maar hou van nuwe opsies. Verandering deur middel van innovasie is die antwoord.
Derdens berus sukses op samewerking en dit is noodsaaklik dat alle betrokkenes aan boord moet wees. Dit is maklik om oplossings uit te wys; die implementering is die uitdaging. Volhoubaarheid is 'n gonswoord van voorkeur, maar niemand is bereid om die prys daarvoor te betaal nie.
Aansporings vir deelnemers in die waardeketting is dus noodsaaklik. Dapper besluite sal nodig wees, soos om meer in balans met die natuur te boer, al verminder dit winsgewendheid. Om te kan oorskakel na ander produksiestelsels wat meer inpas, sal geld kos en daarvoor is innoverende finansiering nodig.
Verbeterde risikobestuur deur onder meer insetfinansiering en die herwinning van weiveld deur bosindringing te beveg, vra oopkopdenke. Tot datum het konvensionele finansiering dié herskikking grootliks gefaal. Boere moet volgens Jingtao heeltyd aan boord bly.
Die vierde les het veral waarde waar 'n holistiese benadering ten opsigte van volhoubaarheid te dikwels oorgesien word.
China is ernstig oor volhoubaarheid, maar doen dit kollektief en oor 'n wye front. Sodoende is daar balans, en inter-komplementariteit is opvallend.
Ongelukkig is die teendeel te veel kere die praktyk in ontwikkelende lande. In Suid-Afrika kry die Nasionale Ontwikkelingsplan nou weer nuwe aandag, ten einde gevolg te gee aan die saak wat die meeste knel. Dit is egter nodig dat prioriteite bepaal word en met meetbare aksieplanne daar rondom beplan word. Dit sou kortsigtig wees om slegs daarop te fokus om die droogtewa deur die spreekwoordelike drif te kry, sonder om ook werk te maak van die rybaarheid van die pad anderkant dié drif.
In die laaste instansie is die omvang van volhoubaarheid van belang.
Die Chinese het skaal toegevoeg en dit laat werk. Herstrukturering in 'n nadroogtefase sal op groot skaal en bepland aangepak moet word.
Die voorsitter van die agri-onderneming COFCO International, mnr. Johnny Chi Jingtao, word deur die Wêreld- Ekonomiese Forum (WEF) aangehaal in terme van 'n vyfpuntbenadering tot herskikking wat suksesvol in China toegepas word.
China en die VSA is om goeie én slegte redes in die nuus.
Wat belangrik is, is die impak van hul geskille ten opsigte van handel. Die algemene neiging ten opsigte van versnelde ekonomiese ontwikkeling is oorgrenshandel. Verkieslik moet 'n land meer uitvoer as invoer, maar met die huidige handelsoorlog tussen China en die VSA word wêreldmarkte erg versteur.
Daar is wel lesse te leer by die Chinese, want volgens hulle sal ekonomiese groei in 2019 minder as 7% wees. Dit is in kontras met hoe daardie ekonomie by geleentheid “gerem” moes word om ekonomiese groei tot minder as 10% te beperk. Veranderde markte en veral verbruikersvoorkeure het ook die Chinese ekonomie getref. Dit was veral hul “onverskilligheid” ten opsigte van die omgewing wat probleme gegee het. Paradigmaskuiwe was onafwendbaar.
Jingtao se vyf lesse kan sekerlik ook toepassing vind waar herstrukturering van veral die landbou ná uitmergelende droogtes voorrang moet kry. Dit sal nie help om net 'n paar spreekwoordelike pleisters op die seer te plak nie.
Die eerste les handel oor die vereistes ten opsigte van volhoubare herskikking is die rol van behoorlike finansiering. Die finansiering van landbou, veral tydens herstrukturering, bly riskant.
Tog het die Chinese dit reggekry om rentekoerse afwaarts te dwing na gelang van die volhoubaarheid daarvan. Wanneer ooreengekome doelwitte ten opsigte van volhoubaarheid bereik word, is daar vergoeding in terme van laer rentes.
Die tweede les is dat innovasie deel moet bly van die oplossing.
Beperkte openbare fondse – die regerings se sakke sal nooit diep genoeg wees nie – moet nie die herskikking kortwiek nie.
Privaat investering is die aangewese, maar gegewe die hoër risiko verbonde aan die finansiering van landbou is nuwe denke en gereedskap dringend nodig.
Konvensionele finansiering het grense, veral in ontwikkelende lande. Die staat en die privaat sektor sal moet hande vat in sulke omstandighede, want die grootste groei in die vraag na voedsel sowel as die aanbod sal juis uit ontwikkelende land kom en moet kom.
Innoverende denke is nou nodig, maar sal ook implementeerbare aksieplanne moet lewer om 'n verskil te kan maak.
Die skrywer verwys vervolgens na die samewerking tussen regerings en die privaat sektor in die geval van hernubare energie en stel dit dat landbou dieselfde pad kan loop. Mense hou nie van verandering nie, maar wel van nuwe idees. Die mens doen moeilik afstand van wat hy het, maar hou van nuwe opsies. Verandering deur middel van innovasie is die antwoord.
Derdens berus sukses op samewerking en dit is noodsaaklik dat alle betrokkenes aan boord moet wees. Dit is maklik om oplossings uit te wys; die implementering is die uitdaging. Volhoubaarheid is 'n gonswoord van voorkeur, maar niemand is bereid om die prys daarvoor te betaal nie.
Aansporings vir deelnemers in die waardeketting is dus noodsaaklik. Dapper besluite sal nodig wees, soos om meer in balans met die natuur te boer, al verminder dit winsgewendheid. Om te kan oorskakel na ander produksiestelsels wat meer inpas, sal geld kos en daarvoor is innoverende finansiering nodig.
Verbeterde risikobestuur deur onder meer insetfinansiering en die herwinning van weiveld deur bosindringing te beveg, vra oopkopdenke. Tot datum het konvensionele finansiering dié herskikking grootliks gefaal. Boere moet volgens Jingtao heeltyd aan boord bly.
Die vierde les het veral waarde waar 'n holistiese benadering ten opsigte van volhoubaarheid te dikwels oorgesien word.
China is ernstig oor volhoubaarheid, maar doen dit kollektief en oor 'n wye front. Sodoende is daar balans, en inter-komplementariteit is opvallend.
Ongelukkig is die teendeel te veel kere die praktyk in ontwikkelende lande. In Suid-Afrika kry die Nasionale Ontwikkelingsplan nou weer nuwe aandag, ten einde gevolg te gee aan die saak wat die meeste knel. Dit is egter nodig dat prioriteite bepaal word en met meetbare aksieplanne daar rondom beplan word. Dit sou kortsigtig wees om slegs daarop te fokus om die droogtewa deur die spreekwoordelike drif te kry, sonder om ook werk te maak van die rybaarheid van die pad anderkant dié drif.
In die laaste instansie is die omvang van volhoubaarheid van belang.
Die Chinese het skaal toegevoeg en dit laat werk. Herstrukturering in 'n nadroogtefase sal op groot skaal en bepland aangepak moet word.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie