Die gelykenis van die vrome tantes

ANONIEM SKRYF:

Streng gebore en gewyd

gedoë in hul lewenswerk

wagters op die sionsmure

sit hulle op die voorste banke in die kerk

met streng gelate in hul stryd

van vroomheid en voorbeeldigheid

hande in die hande van hul manne

onderlinge

van die ouderlinge

Nee vrou, dis nie wat die Heer wil hê

skaam jou die sonde

wat sal die mense sê

van die woorde in jul monde

as jy laat waai

met dit wat rym

met tok en tak en kattermaai

en roes en krul en raaie-ry

jy moet jou tog daarvan weer-hou

onthou

jy is my vrou

En soos dit in die lewe gaan

menig dae sugtend en gedwee

stort hul menigmaal ‘n bitter-stille traan

of twee

en aanvaar hul tans hul droewe lot

alles in die naam van mens en God

maar dit bou op, op die lange duur

‘n naam wat hulle nie mag spreek

behalwe in die kerk

as deel van die preek

of in die bid-uur

maar verder as die kerk se stoep

mag hulle nie eens boontoe roep

Onkuisheid in hul kuisheid

is vir hulle taboe

Na die daar buite

strak gesigte van heiligheid

maar hier aan die binnekant

woed daar storms

in ‘n bose kring

van frustrasie

en onmagtigheid

om die regte woord in al sy vorms

en formasies

op die regte tyd

hier uit te bring

Al hul lewens lank moes hulle dit verduur

van die oggend tot die laaste uur

Nou sit hulle in die oue-te-huis

se skaduwees

as oue weduwees

en met inhibisies ontbonde

kom dit vrylik uit

hul vrome monde

die vodde en die vuil

woes en luid

met woorde eens verbode

vloek hulle dat die honde huil

en die ore tuit

daar is geen keer

Hulle het daaroor geen beheer

Is daar erens ‘n sede-les

vir iemand soos u en ek

en al die res

wat siels-verwant is

om dan en wan maar los te trek

met die regte woord op die regte plek

voordat ons mag oorkom soos die vrome tantes?