Die pikdonkerte omhul jou in die koue
Kristien Kruger
Vanaand sit ek hier in die verre VSA en gebruik die laaste bietjie batterykrag op my skootrekenaar om te kla.
Kom ek verduidelik – ons krag is al vir twee dae af. ’n Sneeustorm het Texas getref en Houston het nie genoeg krag om onder andere almal se verhittingstelsels aan die gang te hou nie.
Daarom word dele van die stad se krag afgesit sodat ander dele krag kan hê. Dit word glo roteer sodat niemand te lank sonder krag sit nie.
Ek was heel gemaklik met een dag, maar hier by die tweede dag wou ek teen die mure uitklim.
Buiten vir al ons batterye wat herlaai moes word – selfoon, skootrekenaar, you name it – het ons ook nie water nie. Aangesien dit so koud is en ons geiser nie water verhit nie, het die water in ons waterpype gevries.
Vanselfsprekend is ons WiFi ook daarmee heen. Die selfoonmaatskappy het ook vir my gesê ek kan nie ’n simkaart kry nie, omdat hulle nie meer 3G-toestelle ondersteun nie, het ek ook geen selfoonopvangs nie.
En ja, hulle het reguit vir my gesê my ou Samsungetjie is nie goed genoeg vir een van hul simkaarte nie, want hier kry mens net 5G – iets wat nie in Namibië bestaan nie.
My verloofde se iPhone het gelukkig die cut gemaak. Dus maak hy gedurig vir my ’n hotspot sodat ek darem my werk kan doen. Maar dit vreet weer sy batterykrag, so ons is redelik spaarsamig.
Die kersie op die koek is natuurlik dat dit -8 °C is en ons huis se verhitting is natuurlik af. Ek is seker daar is plekke wat veel kouer is, maar my Namibiese liggaam is nie gebou om hierdie koue te hanteer nie. Ek het al 23 kg se klere – wat ek saamgebring het – aangetrek.
Ek het nog nooit só gesmag na ’n warm bord kos nie. In my verbeelding ruik ek al die heerlike aroma van my ma se tuisgemaakte kerriehoender.
Ons is skaars twee weke in die land en ons huis het nog nie kerse of flitse nie. Dit is pikgitswart.
Dit is ironies dat ek in ’n eerstewêreldland voel asof die wêreld gaan stilstaan het.
Ok, dis genoeg kla vir eendag! Môre skyn die son weer en hopelik ook die ligte in my huis.
Ek hoop elkeen van julle sal – nes ek – leer om die klein dingetjies in die lewe te waardeer. Die dinge wat jou lewe makliker maak en dinge wat almal nie het nie. Selfs in hierdie donker koue het ek ’n bed, ’n huisie en baie ander seëninge; nie almal is so gelukkig nie.
Nie dat ek my ervaring met dié van ’n hawelose vergelyk nie, maar hoeveel erger moet dit nie vir ’n vrou wees nie, sonder ’n huis, kombers of kos. Veral met kinders.
My hart gaan vanaand uit na haar.
Vanaand sit ek hier in die verre VSA en gebruik die laaste bietjie batterykrag op my skootrekenaar om te kla.
Kom ek verduidelik – ons krag is al vir twee dae af. ’n Sneeustorm het Texas getref en Houston het nie genoeg krag om onder andere almal se verhittingstelsels aan die gang te hou nie.
Daarom word dele van die stad se krag afgesit sodat ander dele krag kan hê. Dit word glo roteer sodat niemand te lank sonder krag sit nie.
Ek was heel gemaklik met een dag, maar hier by die tweede dag wou ek teen die mure uitklim.
Buiten vir al ons batterye wat herlaai moes word – selfoon, skootrekenaar, you name it – het ons ook nie water nie. Aangesien dit so koud is en ons geiser nie water verhit nie, het die water in ons waterpype gevries.
Vanselfsprekend is ons WiFi ook daarmee heen. Die selfoonmaatskappy het ook vir my gesê ek kan nie ’n simkaart kry nie, omdat hulle nie meer 3G-toestelle ondersteun nie, het ek ook geen selfoonopvangs nie.
En ja, hulle het reguit vir my gesê my ou Samsungetjie is nie goed genoeg vir een van hul simkaarte nie, want hier kry mens net 5G – iets wat nie in Namibië bestaan nie.
My verloofde se iPhone het gelukkig die cut gemaak. Dus maak hy gedurig vir my ’n hotspot sodat ek darem my werk kan doen. Maar dit vreet weer sy batterykrag, so ons is redelik spaarsamig.
Die kersie op die koek is natuurlik dat dit -8 °C is en ons huis se verhitting is natuurlik af. Ek is seker daar is plekke wat veel kouer is, maar my Namibiese liggaam is nie gebou om hierdie koue te hanteer nie. Ek het al 23 kg se klere – wat ek saamgebring het – aangetrek.
Ek het nog nooit só gesmag na ’n warm bord kos nie. In my verbeelding ruik ek al die heerlike aroma van my ma se tuisgemaakte kerriehoender.
Ons is skaars twee weke in die land en ons huis het nog nie kerse of flitse nie. Dit is pikgitswart.
Dit is ironies dat ek in ’n eerstewêreldland voel asof die wêreld gaan stilstaan het.
Ok, dis genoeg kla vir eendag! Môre skyn die son weer en hopelik ook die ligte in my huis.
Ek hoop elkeen van julle sal – nes ek – leer om die klein dingetjies in die lewe te waardeer. Die dinge wat jou lewe makliker maak en dinge wat almal nie het nie. Selfs in hierdie donker koue het ek ’n bed, ’n huisie en baie ander seëninge; nie almal is so gelukkig nie.
Nie dat ek my ervaring met dié van ’n hawelose vergelyk nie, maar hoeveel erger moet dit nie vir ’n vrou wees nie, sonder ’n huis, kombers of kos. Veral met kinders.
My hart gaan vanaand uit na haar.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie