Goeie stoies skryf hulself
Riaan Grobler
As jy ’n goeie storie het om te vertel, skryf hy homself. Dít was die woorde van die legendariese skrywer en storieverteller PG du Plessis toe hy ons snotneusies as gasdosent eenkeer kom vertel het wat is wat.
Ek het weer gedink aan dié woorde met die lees van Izak du Plessis se Boereverneukers: Afrikaanse swendelaars, swierbolle en swerkaters (wat ’n lekker titel!).
PG se stelling, weet ek nou dat my neus skoner is, is nie heeltemal so eenvoudig nie. ’n Goeie storieverteller, soos wat PG ook was, is insgelyks nodig om ’n verhaal tot sy reg te laat kom.
En dít is Izak du Plessis by uitstek. ’n Radioman met ’n aanvoeling vir ’n goeie storie en die vermoë om nie net die feite nie, maar ook die menslikheid van ’n storie met empatie en deernis weer te gee. Daarvan getuig die pryse en eerbetonings wat hy met goeie reg bo sy kaggel kan uitstal.
Boereverneukers verken die leefwêreld van vele karnallies en booswigte wat Afrikaanse mense deur die jare heen bedonder het met geldmaakfoefies, liegstories, piramideskemas of in die onderwêreld van die Wes-Rand.
Du Plessis se navorsing berus grootliks op koerantberigte van die verskeie gebeure en mense en hy gee ook ruimskoots erkenning aan die joernaliste wat die stories ontbloot het.
Selfs pres. Paul Kruger van die eertydse Zuid-Afrikaansche Republiek loop deur, en dit sal lesers verras wat ’n korrupte, selfverrykende swerkater dié Boereheld was, veral as ’n mens ’n paar vergelykings tref met wat tans in die regering aangaan.
Lesers sal die name herken van swendelaars soos Adriaan Nieuwoudt, seker die bekendste Afrikaanse “eerlike skelm” – sy eie woorde; André Esterhuizen, die sogenaamde pediater van Kempton Park; en Ralph Haynes, die “Godfather” van die Wes-Rand, ’n skrikwekkende verhaal van geweld en vrees.
Du Plessis se navorsing berus grootliks op koerantberigte van die verskeie gebeure en mense en hy gee ook ruimskoots erkenning aan die joernaliste wat die stories ontbloot het. Hy kry dit reg om al dié feite op ’n manier weer te gee dat die stories weer lewe kry, hoewel die bronne tot sy beskikking in sommige gevalle ontneem is van die kleur wat ’n mens graag by van die stories sou wou sien.
Een van die verstommendste dinge van Boereverneukers is die blatante arrogansie waarmee sekere van die swendelaars hul slagoffers inloop, en moontlik ook die goedgelowigheid van die einste slagoffers. Hoe kon só baie mense dink die kubus-swendel was ’n goeie idee?
Boereverneukers bevat 14 goeie stories. En gelukkig het dié stories in die hande van ’n goeie storieverteller beland.
As jy ’n goeie storie het om te vertel, skryf hy homself. Dít was die woorde van die legendariese skrywer en storieverteller PG du Plessis toe hy ons snotneusies as gasdosent eenkeer kom vertel het wat is wat.
Ek het weer gedink aan dié woorde met die lees van Izak du Plessis se Boereverneukers: Afrikaanse swendelaars, swierbolle en swerkaters (wat ’n lekker titel!).
PG se stelling, weet ek nou dat my neus skoner is, is nie heeltemal so eenvoudig nie. ’n Goeie storieverteller, soos wat PG ook was, is insgelyks nodig om ’n verhaal tot sy reg te laat kom.
En dít is Izak du Plessis by uitstek. ’n Radioman met ’n aanvoeling vir ’n goeie storie en die vermoë om nie net die feite nie, maar ook die menslikheid van ’n storie met empatie en deernis weer te gee. Daarvan getuig die pryse en eerbetonings wat hy met goeie reg bo sy kaggel kan uitstal.
Boereverneukers verken die leefwêreld van vele karnallies en booswigte wat Afrikaanse mense deur die jare heen bedonder het met geldmaakfoefies, liegstories, piramideskemas of in die onderwêreld van die Wes-Rand.
Du Plessis se navorsing berus grootliks op koerantberigte van die verskeie gebeure en mense en hy gee ook ruimskoots erkenning aan die joernaliste wat die stories ontbloot het.
Selfs pres. Paul Kruger van die eertydse Zuid-Afrikaansche Republiek loop deur, en dit sal lesers verras wat ’n korrupte, selfverrykende swerkater dié Boereheld was, veral as ’n mens ’n paar vergelykings tref met wat tans in die regering aangaan.
Lesers sal die name herken van swendelaars soos Adriaan Nieuwoudt, seker die bekendste Afrikaanse “eerlike skelm” – sy eie woorde; André Esterhuizen, die sogenaamde pediater van Kempton Park; en Ralph Haynes, die “Godfather” van die Wes-Rand, ’n skrikwekkende verhaal van geweld en vrees.
Du Plessis se navorsing berus grootliks op koerantberigte van die verskeie gebeure en mense en hy gee ook ruimskoots erkenning aan die joernaliste wat die stories ontbloot het. Hy kry dit reg om al dié feite op ’n manier weer te gee dat die stories weer lewe kry, hoewel die bronne tot sy beskikking in sommige gevalle ontneem is van die kleur wat ’n mens graag by van die stories sou wou sien.
Een van die verstommendste dinge van Boereverneukers is die blatante arrogansie waarmee sekere van die swendelaars hul slagoffers inloop, en moontlik ook die goedgelowigheid van die einste slagoffers. Hoe kon só baie mense dink die kubus-swendel was ’n goeie idee?
Boereverneukers bevat 14 goeie stories. En gelukkig het dié stories in die hande van ’n goeie storieverteller beland.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie