Haweloos in die hoofstad midde Covid-19
Tydelike verblyf en gereelde maaltye is van die beduidende verligting wat Windhoek se straatmense nou ervaar.
Augetto Graig – Hawelose inwoners van Windhoek is met die aankoms van Covid-19 bymekaar gemaak en verplaas na tydelike verblyf wat by die Khomasdal sportstadion en die Katutura-jeugsentrum opgerig is.
Die lewe daar draai om daaglikse roetine en verskaf ’n unieke uitsig op verwikkelinge soos die land worstel met die uitbreek van die coronavirus.
Mnr. Ricky Stevens is ’n woordvoerder vir die sowat 120 wat by die sportterrein die militêre tente beset. Die getal inwoners wissel omdat hulle kan kom en gaan, sê hy.
“Party gaan uit en slaap buite, van wie sommiges terugkom. Ons is oraait. Daar is kerk vanoggend. Ons word soms met klere en goedere geborg. Die kos raak al minder; hulle sê die regering se voorraad raak op,” sê hy.
’n Maatskaplike werker, me. Ilida Wallace, verseker egter daar is nie ’n tekort aan voorraad nie en met die hulp van hul vrywilligers kan die mense wat daar bly na behore versorg word. “Almal het hul eie tente,” voeg sy by.
Volgens dr. André September van die Windhoek United Congregational Church is sy kerkgemeenskap ook behulpsaam en handhaaf ’n teenwoordigheid op die perseel.
“Ons praat met die mense en vra hulle wat hulle benodig. Elkeen is verskillend, van verskillende ouderdom en verskeie afkoms, met verskillende werklikhede en behoeftes. Elkeen is ’n individu in eie reg,” sê hy.
Een inwoner is mnr. John ‘Lofty’ Lottering wat al 15 jaar op straat in die hoofstad lewe. Of sy lewensomstandighede nou beter is, antwoord hy: “Ek kan nie sê nie.
“Ek hoor hulle soek nie mense op straat nie. Hulle het ons na die kamp gebring, maar ek wonder nou. Daar is vier seisoene tot die inperking en ek wil weet wat op die laaste dag sal gebeur.
“Ons het ook besef ons wil nie meer straat toe gaan nie. Ons verwag werk en ons moet ’n huis kry om uit die straat te kom en voorkant toe te lewe,” sê hy.
September ondersteun die gedagte van ’n baksteen en sement hawe wat so werk dat inwoners steeds iewers ’n inkomste kon verdien. “Baie keer is dit die tekort aan inkomste wat mense na die strate toe dryf,” sê hy. “Daar is ernstige ekonomiese faktore betrokke.”
Die goewerneur van die Khomasstreek, me. Laura McLeod-Katjirua, sê die kwessie oor hoe die betrokke haweloses ná die noodtoestand en die Covid-19 inperking hanteer sal word, geniet aandag.
“Ons is nog in die beplanningsfase. Die mense val in verskeie kategorieë en die verskillende kategorieë moet elk in ag geneem word,” sê sy. Volgens haar moet ’n oplossing slegs teen die einde van die noodtoestand en die Covid-19 inperking gevind word. “ Ons berei ons voor daarop,” sê sy.
Vir die jong mnr. Reinhald Niipele, in sy twintigs, is die weke wat hy nou by die Katutura-jeugsentrum deurbring ’n verposing van die daaglikse gejaag na uitkoms.
“Ek is al drie jaar haweloos. Ek het tevore by die ‘shelter’ in die dorp daar naby die museum geslaap. Dit was N$35 ’n aand, so mens was altyd op die straat, anders slaap jy onder die brug, maar ek het nooit hoop verloor nie. Ek wil ’n entrepreneur wees,” sê hy.
“Nou met die coronavirus laat hulle net 12 mense by die ‘shelter’ toe, weens die handhawing van sosiale afstand.
“Ek het drie weke gelede hierheen gekom. My ma is lankal oorlede en my pa is werkloos in die noorde saam met my suster. Ek is spyt ek het nooit gaan studeer nie.
“In die oggende bring die mense van Universal Church vir ons pap en sop, en dan weer tussen vyf en ses. Daar was gister ’n skenking van koekies en suiker, so ek kon dit vanoggend met my tee geniet,” sê hy.
- [email protected]
Die lewe daar draai om daaglikse roetine en verskaf ’n unieke uitsig op verwikkelinge soos die land worstel met die uitbreek van die coronavirus.
Mnr. Ricky Stevens is ’n woordvoerder vir die sowat 120 wat by die sportterrein die militêre tente beset. Die getal inwoners wissel omdat hulle kan kom en gaan, sê hy.
“Party gaan uit en slaap buite, van wie sommiges terugkom. Ons is oraait. Daar is kerk vanoggend. Ons word soms met klere en goedere geborg. Die kos raak al minder; hulle sê die regering se voorraad raak op,” sê hy.
’n Maatskaplike werker, me. Ilida Wallace, verseker egter daar is nie ’n tekort aan voorraad nie en met die hulp van hul vrywilligers kan die mense wat daar bly na behore versorg word. “Almal het hul eie tente,” voeg sy by.
Volgens dr. André September van die Windhoek United Congregational Church is sy kerkgemeenskap ook behulpsaam en handhaaf ’n teenwoordigheid op die perseel.
“Ons praat met die mense en vra hulle wat hulle benodig. Elkeen is verskillend, van verskillende ouderdom en verskeie afkoms, met verskillende werklikhede en behoeftes. Elkeen is ’n individu in eie reg,” sê hy.
Een inwoner is mnr. John ‘Lofty’ Lottering wat al 15 jaar op straat in die hoofstad lewe. Of sy lewensomstandighede nou beter is, antwoord hy: “Ek kan nie sê nie.
“Ek hoor hulle soek nie mense op straat nie. Hulle het ons na die kamp gebring, maar ek wonder nou. Daar is vier seisoene tot die inperking en ek wil weet wat op die laaste dag sal gebeur.
“Ons het ook besef ons wil nie meer straat toe gaan nie. Ons verwag werk en ons moet ’n huis kry om uit die straat te kom en voorkant toe te lewe,” sê hy.
September ondersteun die gedagte van ’n baksteen en sement hawe wat so werk dat inwoners steeds iewers ’n inkomste kon verdien. “Baie keer is dit die tekort aan inkomste wat mense na die strate toe dryf,” sê hy. “Daar is ernstige ekonomiese faktore betrokke.”
Die goewerneur van die Khomasstreek, me. Laura McLeod-Katjirua, sê die kwessie oor hoe die betrokke haweloses ná die noodtoestand en die Covid-19 inperking hanteer sal word, geniet aandag.
“Ons is nog in die beplanningsfase. Die mense val in verskeie kategorieë en die verskillende kategorieë moet elk in ag geneem word,” sê sy. Volgens haar moet ’n oplossing slegs teen die einde van die noodtoestand en die Covid-19 inperking gevind word. “ Ons berei ons voor daarop,” sê sy.
Vir die jong mnr. Reinhald Niipele, in sy twintigs, is die weke wat hy nou by die Katutura-jeugsentrum deurbring ’n verposing van die daaglikse gejaag na uitkoms.
“Ek is al drie jaar haweloos. Ek het tevore by die ‘shelter’ in die dorp daar naby die museum geslaap. Dit was N$35 ’n aand, so mens was altyd op die straat, anders slaap jy onder die brug, maar ek het nooit hoop verloor nie. Ek wil ’n entrepreneur wees,” sê hy.
“Nou met die coronavirus laat hulle net 12 mense by die ‘shelter’ toe, weens die handhawing van sosiale afstand.
“Ek het drie weke gelede hierheen gekom. My ma is lankal oorlede en my pa is werkloos in die noorde saam met my suster. Ek is spyt ek het nooit gaan studeer nie.
“In die oggende bring die mense van Universal Church vir ons pap en sop, en dan weer tussen vyf en ses. Daar was gister ’n skenking van koekies en suiker, so ek kon dit vanoggend met my tee geniet,” sê hy.
- [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie