Kyk wyer as jou eie

Thusie Gamibes

Is dankbaarheid dan só moeilik? Dit behoort tog eintlik maklik te wees.

Is dit dan nie voor die hand liggend dat ons die weldaad wat iemand aan ons bewys, opmerk en erken nie?

Toe ek hoor ek mag maar ‘n woord in die kolom waag, het ek nie geweet of ek moet lag of huil nie. Dit was asof die aarde my wou insluk, asof ‘n Harry Simon-vuishou my getref het.

Hier is dit, danksy hulp van bo en hier op aarde.

Wanneer ons nie dankbaar vir elke seëning is nie, wys dit hoe opgesluit in onsself is. Alles wat ons het en wat ons is, wat ons kan en wat ons bereik het, skryf ons dikwels uitsluitlik aan onsself toe.

Selde nog kom die gedagte by ons op dat ons sonder ons medemens en God se genade eenvoudig nie kan bestaan nie.

Hoeveel van ons kennis, ons bekwaamheid, ons karaktervorming, ons deug en ons gesondheid is aan onsself te danke?

Hoeveel vanselfsprekende dinge sien ons volkome oor die hoof? En dit omdat ons te selfsugtig en te selftevrede is.

Moet ons eers uit ‘n droom ontwaak om aan iemand anders as onsself te dink? Daarom is die dankbaarheid so moeilik, omdat ons opgesluit is in die bekrompenheid van ons eie.

Laat ons probeer uitbreek uit die gevangenskap in onsself.

Onthou wat iemand vir jou doen en beantwoord elke goeie daad met nog ‘n goeie daad. Al maak die selfsug van die mens hom blind vir die mees vanselfsprekende weldade van ander, is daar steeds fyn en subtiele bande wat wys hoe ons lewens aan mekaar s’n verbind is.

Ons moet dieper betekenis in mekaar vind, sonder dat ons dink ons is net verbind deur die materiële, wat onsself kan baat en wat ons van mekaar kan gryp. Sulke dieper bande is vriendskap, gebed en medelye.

Dit alles kan ons maar saamvat met die woord liefde.

Daar is baie so baie dinge waardeur ons mekaar vreugde en verdriet kan bring. En sou ek ‘n lys moet opstel van al die dinge, sou dank en ondankbaarheid heel boaan die lys pronk.

Kom ons wees dankbaar vir wat ons het.