'Ons suster! Ons suster! Jy't gekom'
Vrydagmiddag toe die stofnat van die eerste druppels in Academia my neusvleuels begin koggel, wink D.J. Opperman se Groot Verseboek uit my skooljare verlate uit die boekrak in die hoek.
Ek tel die dik bundel op, vee die stof van die diep wynrooi omslag af. Hier iewers tussen die vergeelde bladsye lê die woorde wat ook my dors siel sal natlei, onthou ek. Op bl. 29 kry ek dié beker: Eugène N. Marais se “Die dans van die reën”.
Ek sluk die sinne nie met die haastigheid van ''n hoërskoolkind nie, maar spoel dit met smaak om en om in my droë-droë mond. “O die dans van ons Suster!”
Net soos uit Marais se pen loer sy al dae skelm vir ons, haar oge skaam, haar lag saggies. Sy vertel al die hele week vir die winde van die dans wat kom, nooi hulle uit. Want sy weet: Die wye werf is kurkdroog, die bruilof gaan gróót wees en die gaste is ongeduldig.
Sy daag nie op met armbande wat blink en krale wat skitter nie. Sy kom in haar eenvoud van lafenis. “Vir my, my Suster, hoef jy nie op te ''dress'' nie,” sê ek en maak my arms wyd oop sodat haar omhelsing op my kan neersif.
Geen grootwild wat uit die vlakte jaag en op die bulttop opdam nie. Net ''n boorling van die betonbos wat buk – nie om haar fyn spore op die sand te sien nie, maar op sement. Wat nie neusgate wyd rek en die wind sluk nie, maar wel die salige reuk van nat teer diep in die longe in trek. Dankbaar.
Ek dans met my Suster. Eers half lomp van lanklaas gesien en ongewoon aan haar oerritme. Nie lank nie of die een-twee-drie, een-twee-drie van druppels op die sinkdak maak die wals in my wakker. En ek dans. Ék dans. Ek dáns!
“Leer my ál jou danse, my Suster.”
Met jou wil ek Nama-stap, die riel uittrap, ''two-step'' en flamenco. Volkspele doen en ''head bang''. Met jou wil ek dans tot die drooggeit uit my uitgedans is. Tot ek doodmoeg in jou arms val en jy my die soet nag in wieg . . . na waters waar rus is. Waar jy jou vaal karos met altwee arms oor my uitsprei.
En as ek in die oggend wakker word, jou donskombers die berge om Windhoek toevou. Wit, vet wolke wat die nuwe dag met belofte laat swel. Wat later blougrys oor die stad trek. Of diepdonker dreig van die papnat wat wag. Van deurdrenkte tuingrond en wasgoed wat nie droog word nie en betaalkanaal-TV wat seinloos die knie voor jou oorvloed buig. Van modderkinderspore die huis vol . . .
“die asem van die wind(hoek) raak weg.
O, die dans van ons Suster!”
Ek tel die dik bundel op, vee die stof van die diep wynrooi omslag af. Hier iewers tussen die vergeelde bladsye lê die woorde wat ook my dors siel sal natlei, onthou ek. Op bl. 29 kry ek dié beker: Eugène N. Marais se “Die dans van die reën”.
Ek sluk die sinne nie met die haastigheid van ''n hoërskoolkind nie, maar spoel dit met smaak om en om in my droë-droë mond. “O die dans van ons Suster!”
Net soos uit Marais se pen loer sy al dae skelm vir ons, haar oge skaam, haar lag saggies. Sy vertel al die hele week vir die winde van die dans wat kom, nooi hulle uit. Want sy weet: Die wye werf is kurkdroog, die bruilof gaan gróót wees en die gaste is ongeduldig.
Sy daag nie op met armbande wat blink en krale wat skitter nie. Sy kom in haar eenvoud van lafenis. “Vir my, my Suster, hoef jy nie op te ''dress'' nie,” sê ek en maak my arms wyd oop sodat haar omhelsing op my kan neersif.
Geen grootwild wat uit die vlakte jaag en op die bulttop opdam nie. Net ''n boorling van die betonbos wat buk – nie om haar fyn spore op die sand te sien nie, maar op sement. Wat nie neusgate wyd rek en die wind sluk nie, maar wel die salige reuk van nat teer diep in die longe in trek. Dankbaar.
Ek dans met my Suster. Eers half lomp van lanklaas gesien en ongewoon aan haar oerritme. Nie lank nie of die een-twee-drie, een-twee-drie van druppels op die sinkdak maak die wals in my wakker. En ek dans. Ék dans. Ek dáns!
“Leer my ál jou danse, my Suster.”
Met jou wil ek Nama-stap, die riel uittrap, ''two-step'' en flamenco. Volkspele doen en ''head bang''. Met jou wil ek dans tot die drooggeit uit my uitgedans is. Tot ek doodmoeg in jou arms val en jy my die soet nag in wieg . . . na waters waar rus is. Waar jy jou vaal karos met altwee arms oor my uitsprei.
En as ek in die oggend wakker word, jou donskombers die berge om Windhoek toevou. Wit, vet wolke wat die nuwe dag met belofte laat swel. Wat later blougrys oor die stad trek. Of diepdonker dreig van die papnat wat wag. Van deurdrenkte tuingrond en wasgoed wat nie droog word nie en betaalkanaal-TV wat seinloos die knie voor jou oorvloed buig. Van modderkinderspore die huis vol . . .
“die asem van die wind(hoek) raak weg.
O, die dans van ons Suster!”
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie