Tas in ‘n ander jas.

‘n Kollega van my ma, Tannie Patti, het ongemaklike klein tandvleise, hande en ore gehad. Patti het gelyk of sy nog nie heeltemal klaar gebou is nie, oor alles te kort of klein was. Maar afgesien daarvan was sy nie te "bad" nie. Een van daai wat by die winkels instap en vir almal glimlag asof sy hulle jare laas gesien het. Of by ‘n restaurant sal sy die kelners met ‘n grappie groet. Tannie Patti het saam met my ma in die Kaap by tydskrifte gewerk. Ek is nie presies seker wat haar werk was nie, maar wat ookal dit was, dit het haar by al die glansgeleenthede ingekry. As jy sien, staan Patti langs Steve Hofmeyer en Patricia Lewis. Of sy pronk by een of ander wynplaas se restaurant-opening. My ma sê Patti is gewoond aan die beste dinge in die lewe. Sy het baie ryk grootgeword. Vakansies oorsee is vir haar net nóg ‘n ervaring. Haar pa was ‘n bekende besigsheidsman en sy aandele het soos ‘n brood in die son by die dag gerys. Haar ma het niks gedoen nie. Dit was nie nodig nie. So, dit was nie asof Patti uitgestaan het by hierdie glansgeleenthede nie, maar my ma sê sy het gedurig oor die keuses van wyn by die geleenthede gekla.

“Ek drink nie vrot druiwe nie,” het Pat een aand vir my ma by ‘n boekbekendstelling vertel.

“Wyn moet kutuur en verskillende smake hê. Proe jy die aspersie op jou voortong?” het sy vir almal gevra.

“Is dit nou groenrissie of pietersielie wat hier in my mond dans?”

Dan kyk die mense net snaaks, sluk en sê: "Ons is nie seker nie."

Patti het alles van wyn geken. Alles. Die tipe kultivar, hoe lank hy waar was en hoekom ons hom nog nie nou mag drink nie. Dit was eintlik ‘n straf om saam met haar wyn te drink. My redes vir wyndrink mag ek nie hier noem nie, maar dit was beslis nie om biologiese ontledings met elke sluk te maak nie.

So is ek een Vrydagaand by my ma-hulle. Sy kook vir ons. Sy volg ’n Sarie-resep en sy is baie opgewonde. My ma kook nie eitlik nie, so dit was vir ons almal ‘n vreeslike ding gewees. Dié aand is Tannie Patti en die se man ook daar. Dit lyk of hy haar dele wat nog nie klaar is, by haar gesteel het. Hy is lank, groot en bonkig.

My ma trippel in die kombuis rond soos iemand wat op ‘n vuurwarm kool getrap het. Eventually is die perske-en-mince-pie klaar. My ma roep my kombuis toe.

“Ons het nie meer wyn nie," sê sy.

Ek sê: “Wat staan dan hier?”

Ek wys na ‘n vyfliterboks Tassenberg onder in die kas.

“Nee," sê my ma, “Pattie sê dis nie wyn nie. Dis net vir mense wat nie weet hoe wyn werk nie."

Ek sê: “Wyn het nie reëls nie en waar is haar tandvleis?”

“Jy vra moeilike vrae,” sê my ma.

Ek vra: “Is hier nog ‘n leë bottel iewers?”

My ma draai op haar hak en grawe in die drom. Sy haal ‘n ou bottel Saxenburg Sauvignon-iets uit. Ek sê, gee hier, dan maak ons haar net vol. Pattie se tong is so opgeswel van die lus, sy sal niks agterkom nie. Met dit loop my ma met die perske-move tafel toe en ek is agterna met die Tas in sy ander jas.

Ek sê: “Tannie Patt, hierdie wyntjie het ons spesiaal vir jou heel onder uit die kas gaan haal."

“Og, ja,” sê Tannie Patt. “Jy bederf enigiemand met ‘n Saxenburg."

Ek gooi die glase vol. Tot bo. Toe loop ek terug kombuis toe om die bottel op te top.

“Mense,” sê Pat, “‘n Goeie wyn move my. Beslis rissie-ondertone. Of wag, is dit nou chocolate wat deurkom?" vra Tannie Patt.

Haar man sê: “Ja, ek proe die chocolate meer as die rissie, maar hier is ook ‘n soort hout betrokke.”

Ek sluk ook. Gorrel kastig, soos Patt. Ek sê: "Dit proe vir my amper soos Tassenberg."