Olifante ‘gejag vir bewaring’
Artikel verskyn in aanlyn publikasie
Respondente wou weet of kampvegters teen jag gewillig is om 'n alternatiewe stroom van inkomste te verskaf asook praktiese maniere kan bied om mens-olifant-konflik te verminder.
Elvira Hattingh
Totdat werkbare alternatiewe vir olifantjag beskikbaar is, is daar geen rede om jagters uit Engeland en elders te keer om dié hulpbronne op ’n volhoubare manier te benut nie.
Dis juis jag wat die bewaring van Afrika se wildlewe asook landelike ontwikkeling ondersteun, meen leiers van plaaslike kommunale bewaringsgebiede.
Hulle het hul uitgespreek teen ’n wetsontwerp in Engeland, wat hoop om die invoer van trofeë na dié land te verbied.
In ’n artikel getiteld “UK trophy hunting import ban not supported by rural Africans” deur plaaslike bewaringspersoonlikhede, spreek landelike Namibiërs hulle sterk uit teen die voorgenome wetgewing.
Terwyl die voorgestelde verbod op die invoer van jagtrofeë (soos horings en tande) klaarblyklik sterk ondersteuning in Engeland geniet, sal landelike mense buite dié landsgrense die uitwerking van sulke beleide voel.
“Die menings van Afrikane in landelike gebiede word min, indien ooit, in hierdie besluitnemingsprosesse gehoor,” is gesê.
Die artikel het Vrydag op Mongabay verskyn, ’n aanlyn publikasie wat bewaringsnuus internasionaal versprei.
Die studiebevinding is deur die navorsers me. Gail Thomson (Resource Africa); Kenneth /Uiseb (Namibië se ministerie van die omgewing, bosbou en toerisme); me. Rosalia Iileka (Namibië se vereniging van CBNRM ondersteuningsorganisasies - NACSO); me. Hilma Angula (NACSO) en dr. Malan Lindeque (Resource Africa) saamgestel.
OPENBARE VERGADERINGS
Die Namibiese regering het vroeër verskeie professionele bewaringspersoonlikhede gevra om ’n reeks openbare vergaderings oor dié onderwerp in landelike gebiede aan te bied.
Altesaam 38 kommunale bewaringsgebiede het hieraan deelgeneem.
Tussendeur is nog onderhoude met mense oor olifante gevoer.
Respondente het gesê hulle verstaan opinies hieroor kan verskil, maar dat diegene wat daaraan dink om die opinies in wetgewing om te skakel, twee keer moet dink.
Verskeie respondente wou weet of kampvegters teen jag gewillig is om ’n alternatiewe stroom van inkomste te verskaf asook praktiese maniere kan bied om mens-olifant-konflik te verminder.
“Die respondente trek ’n direkte lyn tussen tasbare voordele wat olifantjag kan inhou (inkomste en vleis) en die gewilligheid van gemeenskappe om olifantverwante konflik te verdra.
“Verder meen gemeenskappe hulle het die reg om wild te bestuur en te bewaar op die maniere wat hulle goeddink – ’n reg wat hulle nie gewilliglik vir buitelandse kampvegters sal opgee nie,” sê die navorsers.
“Tweedens is die bestuurstelsel, waar die regering deur die uitreiking van kwotas en waaraan gemeenskappe en jagters gehoor moet gee, ’n bewys dat wettige jag ontwerp is met die bewaring van olifante in gedagte.
“Geen van die respondente wou hê al die olifante in hul bewaringsgebiede moet doodgemaak of verwyder word nie, ongeag die skade wat hulle gely het.
“Die jag van olifante vir vleis en inkomste sluit dus aan by hul gevoel van trots in hul pogings om die bosreuse te bewaar,” het die navorsers afgesluit.
BEWAARDERS SÊ
Die navorsers beklemtoon die meeste gemeenskapslede was trots daarop om olifante binne hul bewaringsgebiede te hê, hoofsaaklik omdat die mense kan help om dit vir toekomstige geslagte te bewaar en omdat dit ’n bron van inkomste en vleis is.
Olifante rig egter beduidende skade aan gewasse, draadheinings, boorgate en waterinfrastruktuur aan, terwyl soms ook menselewens geëis word.
Die navorsers het van die respondente se reaksies, op voorwaarde van anonimiteit, met die publiek gedeel: “Olifante moet tot voordeel strek van diegene wat hulle bewaar. Ons benutting word op ’n volhoubare basis gedoen. Daar is altyd nog olifante oor, al word sommige gejag.
“Ons kan nie ophou om olifante te jag nie, want ons bewaringstrategie is daarvan afhanklik. Mense sal net saam met olifante leef en hulle bewaar as hulle ook voordeel daaruit kan trek.
“Ons ondersteun die volhoubare jag, want as hulle getalle te veel raak, sal hulle al ons gewasse verwoes. Die jag van olifante word streng beheer en is in lyn met internasionale verantwoordelikhede. Ons jag nie net om te jag nie en kwotas is beperk.”
“As ons hulle nie jag nie, styg die gevalle van konflik. As hulle nie wil hê ons moet olifante jag nie, moet hulle vir ons alternatiewe bronne van inkomste bied sodat ons kan aanhou om olifante binne ons bewaringsgebiede te beskerm.”
Nog een sê: “Diegene wat oor jag kla, woon nie saam met olifante nie. Dis maklik: as hulle nie van jag hou nie, bied ons dan alternatiewe.
“Hulle moet verantwoordelik gehou word vir die skade wat die olifante veroorsaak. Hulle moet kom ervaar wat ons op die grond beleef.
“Dis nie maklik om saam met hulle te leef, maar geen voordeel daaruit kan trek nie.”
Gemeenskapleiers is bewus van internasionale druk om jag te probeer verbied.
Hulle weier egter dat “kampvegters teen jag” bloot vir hulle voorskryf en meen hulle het die reg om plaaslike hulpbronne self te bestuur. Boonop bring dit ontwikkeling na die gebied, insluitend elektrisiteit, koshuise, kleuterskole, waterpunte en gemeenskapskantore.
– [email protected]
Totdat werkbare alternatiewe vir olifantjag beskikbaar is, is daar geen rede om jagters uit Engeland en elders te keer om dié hulpbronne op ’n volhoubare manier te benut nie.
Dis juis jag wat die bewaring van Afrika se wildlewe asook landelike ontwikkeling ondersteun, meen leiers van plaaslike kommunale bewaringsgebiede.
Hulle het hul uitgespreek teen ’n wetsontwerp in Engeland, wat hoop om die invoer van trofeë na dié land te verbied.
In ’n artikel getiteld “UK trophy hunting import ban not supported by rural Africans” deur plaaslike bewaringspersoonlikhede, spreek landelike Namibiërs hulle sterk uit teen die voorgenome wetgewing.
Terwyl die voorgestelde verbod op die invoer van jagtrofeë (soos horings en tande) klaarblyklik sterk ondersteuning in Engeland geniet, sal landelike mense buite dié landsgrense die uitwerking van sulke beleide voel.
“Die menings van Afrikane in landelike gebiede word min, indien ooit, in hierdie besluitnemingsprosesse gehoor,” is gesê.
Die artikel het Vrydag op Mongabay verskyn, ’n aanlyn publikasie wat bewaringsnuus internasionaal versprei.
Die studiebevinding is deur die navorsers me. Gail Thomson (Resource Africa); Kenneth /Uiseb (Namibië se ministerie van die omgewing, bosbou en toerisme); me. Rosalia Iileka (Namibië se vereniging van CBNRM ondersteuningsorganisasies - NACSO); me. Hilma Angula (NACSO) en dr. Malan Lindeque (Resource Africa) saamgestel.
OPENBARE VERGADERINGS
Die Namibiese regering het vroeër verskeie professionele bewaringspersoonlikhede gevra om ’n reeks openbare vergaderings oor dié onderwerp in landelike gebiede aan te bied.
Altesaam 38 kommunale bewaringsgebiede het hieraan deelgeneem.
Tussendeur is nog onderhoude met mense oor olifante gevoer.
Respondente het gesê hulle verstaan opinies hieroor kan verskil, maar dat diegene wat daaraan dink om die opinies in wetgewing om te skakel, twee keer moet dink.
Verskeie respondente wou weet of kampvegters teen jag gewillig is om ’n alternatiewe stroom van inkomste te verskaf asook praktiese maniere kan bied om mens-olifant-konflik te verminder.
“Die respondente trek ’n direkte lyn tussen tasbare voordele wat olifantjag kan inhou (inkomste en vleis) en die gewilligheid van gemeenskappe om olifantverwante konflik te verdra.
“Verder meen gemeenskappe hulle het die reg om wild te bestuur en te bewaar op die maniere wat hulle goeddink – ’n reg wat hulle nie gewilliglik vir buitelandse kampvegters sal opgee nie,” sê die navorsers.
“Tweedens is die bestuurstelsel, waar die regering deur die uitreiking van kwotas en waaraan gemeenskappe en jagters gehoor moet gee, ’n bewys dat wettige jag ontwerp is met die bewaring van olifante in gedagte.
“Geen van die respondente wou hê al die olifante in hul bewaringsgebiede moet doodgemaak of verwyder word nie, ongeag die skade wat hulle gely het.
“Die jag van olifante vir vleis en inkomste sluit dus aan by hul gevoel van trots in hul pogings om die bosreuse te bewaar,” het die navorsers afgesluit.
BEWAARDERS SÊ
Die navorsers beklemtoon die meeste gemeenskapslede was trots daarop om olifante binne hul bewaringsgebiede te hê, hoofsaaklik omdat die mense kan help om dit vir toekomstige geslagte te bewaar en omdat dit ’n bron van inkomste en vleis is.
Olifante rig egter beduidende skade aan gewasse, draadheinings, boorgate en waterinfrastruktuur aan, terwyl soms ook menselewens geëis word.
Die navorsers het van die respondente se reaksies, op voorwaarde van anonimiteit, met die publiek gedeel: “Olifante moet tot voordeel strek van diegene wat hulle bewaar. Ons benutting word op ’n volhoubare basis gedoen. Daar is altyd nog olifante oor, al word sommige gejag.
“Ons kan nie ophou om olifante te jag nie, want ons bewaringstrategie is daarvan afhanklik. Mense sal net saam met olifante leef en hulle bewaar as hulle ook voordeel daaruit kan trek.
“Ons ondersteun die volhoubare jag, want as hulle getalle te veel raak, sal hulle al ons gewasse verwoes. Die jag van olifante word streng beheer en is in lyn met internasionale verantwoordelikhede. Ons jag nie net om te jag nie en kwotas is beperk.”
“As ons hulle nie jag nie, styg die gevalle van konflik. As hulle nie wil hê ons moet olifante jag nie, moet hulle vir ons alternatiewe bronne van inkomste bied sodat ons kan aanhou om olifante binne ons bewaringsgebiede te beskerm.”
Nog een sê: “Diegene wat oor jag kla, woon nie saam met olifante nie. Dis maklik: as hulle nie van jag hou nie, bied ons dan alternatiewe.
“Hulle moet verantwoordelik gehou word vir die skade wat die olifante veroorsaak. Hulle moet kom ervaar wat ons op die grond beleef.
“Dis nie maklik om saam met hulle te leef, maar geen voordeel daaruit kan trek nie.”
Gemeenskapleiers is bewus van internasionale druk om jag te probeer verbied.
Hulle weier egter dat “kampvegters teen jag” bloot vir hulle voorskryf en meen hulle het die reg om plaaslike hulpbronne self te bestuur. Boonop bring dit ontwikkeling na die gebied, insluitend elektrisiteit, koshuise, kleuterskole, waterpunte en gemeenskapskantore.
– [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie