Onderwys Rubriek - Beleid, Beplanning en Verandering
Godfrey Klenhans
Die berig oor onderwys-graduandi in die Republikein van 26 Junie 2024 versterk my vermoede dat gehoorsaamheid aan beleid en beplanning nie hoog op ons prioriteitslys is nie. Die ministerie van onderwys se besluit oor sekere indiensnemingskriteria, soos vermeld in die omsendskrywe van 2019, het skokgolwe deur sekere kringe gestuur. Die besluit om die aanstellings van onderwysers sonder ‘n spesialiseringsagtergrond in die junior primêre fase te staak, is egter nie sonder meriete nie. Dit is hier, in die grondslagfase van ‘n kind se skoolloopbaan, waar die fondasie vir die latere skoolprogramme deeglik gelê moet word. Die kind se vermoë om later die geskrewe woord nie net te kan artikuleer nie, maar ook te verstaan, word hier gevorm. Die probleem dat kinders in graad 4 nie kan lees nie, vertel my dat die leerkragte moontlik in die grondslagfase probleme daarmee het. Net verlede week het ek daarop gewys dat meer as 80% graad 4’s in ons buurland nie met begrip kan lees nie. So, ons het onderwysers nodig wat goed onderlê is in die dissiplines van die grondslagfase.
Sosiale orde word geskep deur beleid, wetgewing en regulasies, terwyl beleid gerealiseer word deur planne wat geïmplementeer word deur toepaslike prosedures. Enige verandering van bestaande beleid, wetgewing of regulasies of afwykings van aanvaarde implementeringsprosures sal impakteer op dit (of persone) waarvoor dit aangeneem is. Dieselfde geld vir beleid en planne wat deur bevoegde liggame aangeneem is, en eenvoudig geïgnoreer word. Ek was ná my aftrede betrokke by die Tweeling-ooreenkoms tussen //Kharas en die Noord-Kaapprovinsie. Ek was die hoofskrywer, in samewerking met ander amptenare, van die strategiese plan. Die breë objektiewe van die plan was bepaal deur die stigters van die ooreenkoms. Enkele van die objektiewe het aandag gekry en weinig is geïmplementeer ten spyte van die geld, energie en tyd wat in die beplanning investeer is. So byt baie strategiese planne, ten duurste geskryf deur konsultante, in die stof. Dit, terwyl dit juis hierdie strategiese planne is wat ons uiteindelik by Visie 20/30 moet uitbring. In die lig hiervan kan ek nie motivering vind vir die ministerie se besluit om die omsendskrywe van 2019 te onttrek nie. Hierdie probleem sal mens nie net in staatsinstansies optel nie. Selfs kerkgemeentes, wat
die koöperatiewe sy van die kerk ontken, ignoreer nie net die waarde van strategiese beplanning nie, maar die absolute nodigheid daarvan. Die resultaat is kleinerwordende gemeentes en dat hulle uiteindelik die deure moet sluit.
Maar, kom ons kyk hoe die rolspelers deur die besluit van die ministerie geraak word. Eerstens het die betrokke studente voortgegaan met hul studies, wat nie die nodige spesialisering insluit nie, met die verwagting dat hulle wel in vakante poste in die junior primêre fase aangestel sal word. Tweedens en ten spyte van dit wat hulle investeer het (tyd, geld, energie, verlies aan tyd met familie), sal daar geen opbrengs op hulle beleggings wees nie. Derdens is dit vir my ondenkbaar dat die instansies wat die kursusse aangebied het en nog steeds aanbied, onbewus was van die ministerie se intensies. Dit wil my voorkom dat daar nie met Namcol, IOL en IUM behoorlik oor die aangeleentheid kommunikasie was nie. Dit wil voorkom as of die ministerie en of die opleidingsinstansies met ‘n turksvy sit. Die verandering is nie die probleem nie! In die eerste plek moes die ministerie dit met die belanghebbendes gekommunikeer het en tweedens moes die junior primêre kurusse sonder spesialisering oor ‘n periode uitgefaseer word. Hoe gouer die ministerie iets aan hierdie situasie doen, hoe beter. (Hierdie artikel is ‘n reaksie op die koerantberig. Ten tyee van die skryf van die artikel het ek nog nie die reaksie van die ministerie onder oë gehad nie. Ek vra om verskoning vir enige oorhaastige afleiding of indien ek heel van die spoor af is. - [email protected]
Die berig oor onderwys-graduandi in die Republikein van 26 Junie 2024 versterk my vermoede dat gehoorsaamheid aan beleid en beplanning nie hoog op ons prioriteitslys is nie. Die ministerie van onderwys se besluit oor sekere indiensnemingskriteria, soos vermeld in die omsendskrywe van 2019, het skokgolwe deur sekere kringe gestuur. Die besluit om die aanstellings van onderwysers sonder ‘n spesialiseringsagtergrond in die junior primêre fase te staak, is egter nie sonder meriete nie. Dit is hier, in die grondslagfase van ‘n kind se skoolloopbaan, waar die fondasie vir die latere skoolprogramme deeglik gelê moet word. Die kind se vermoë om later die geskrewe woord nie net te kan artikuleer nie, maar ook te verstaan, word hier gevorm. Die probleem dat kinders in graad 4 nie kan lees nie, vertel my dat die leerkragte moontlik in die grondslagfase probleme daarmee het. Net verlede week het ek daarop gewys dat meer as 80% graad 4’s in ons buurland nie met begrip kan lees nie. So, ons het onderwysers nodig wat goed onderlê is in die dissiplines van die grondslagfase.
Sosiale orde word geskep deur beleid, wetgewing en regulasies, terwyl beleid gerealiseer word deur planne wat geïmplementeer word deur toepaslike prosedures. Enige verandering van bestaande beleid, wetgewing of regulasies of afwykings van aanvaarde implementeringsprosures sal impakteer op dit (of persone) waarvoor dit aangeneem is. Dieselfde geld vir beleid en planne wat deur bevoegde liggame aangeneem is, en eenvoudig geïgnoreer word. Ek was ná my aftrede betrokke by die Tweeling-ooreenkoms tussen //Kharas en die Noord-Kaapprovinsie. Ek was die hoofskrywer, in samewerking met ander amptenare, van die strategiese plan. Die breë objektiewe van die plan was bepaal deur die stigters van die ooreenkoms. Enkele van die objektiewe het aandag gekry en weinig is geïmplementeer ten spyte van die geld, energie en tyd wat in die beplanning investeer is. So byt baie strategiese planne, ten duurste geskryf deur konsultante, in die stof. Dit, terwyl dit juis hierdie strategiese planne is wat ons uiteindelik by Visie 20/30 moet uitbring. In die lig hiervan kan ek nie motivering vind vir die ministerie se besluit om die omsendskrywe van 2019 te onttrek nie. Hierdie probleem sal mens nie net in staatsinstansies optel nie. Selfs kerkgemeentes, wat
die koöperatiewe sy van die kerk ontken, ignoreer nie net die waarde van strategiese beplanning nie, maar die absolute nodigheid daarvan. Die resultaat is kleinerwordende gemeentes en dat hulle uiteindelik die deure moet sluit.
Maar, kom ons kyk hoe die rolspelers deur die besluit van die ministerie geraak word. Eerstens het die betrokke studente voortgegaan met hul studies, wat nie die nodige spesialisering insluit nie, met die verwagting dat hulle wel in vakante poste in die junior primêre fase aangestel sal word. Tweedens en ten spyte van dit wat hulle investeer het (tyd, geld, energie, verlies aan tyd met familie), sal daar geen opbrengs op hulle beleggings wees nie. Derdens is dit vir my ondenkbaar dat die instansies wat die kursusse aangebied het en nog steeds aanbied, onbewus was van die ministerie se intensies. Dit wil my voorkom dat daar nie met Namcol, IOL en IUM behoorlik oor die aangeleentheid kommunikasie was nie. Dit wil voorkom as of die ministerie en of die opleidingsinstansies met ‘n turksvy sit. Die verandering is nie die probleem nie! In die eerste plek moes die ministerie dit met die belanghebbendes gekommunikeer het en tweedens moes die junior primêre kurusse sonder spesialisering oor ‘n periode uitgefaseer word. Hoe gouer die ministerie iets aan hierdie situasie doen, hoe beter. (Hierdie artikel is ‘n reaksie op die koerantberig. Ten tyee van die skryf van die artikel het ek nog nie die reaksie van die ministerie onder oë gehad nie. Ek vra om verskoning vir enige oorhaastige afleiding of indien ek heel van die spoor af is. - [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie