Wees dapper, gun ander hul perspektief

Astrid O’Callaghan – Dit was ’n rustige Saterdagmiddag, die naweek voor die skole hier in Ierland begin, en ek het die huis gereed gemaak vir dié ekspedisie.

Ek het hakkies in die voorportaal opgesit waar die kinders hul skooltasse en jasse kan ophang. Bo dit wou ek inspirerende aanhalings vir die kinders ophang en was vasbeslote om die perfekte rame te kry.

Ek het in my motor gespring en na The Range gegaan – ’n winkel wat vir my Namibiese en Suid-Afrikaanse vriende soos Mr Price Home op steroïede is.

Ek het die buitenste “ringpad” gevat, vol verkeersirkels, maar dit bring jou gewoonlik vinnig waar jy moet wees. By die tweede verkeersirkel sien ek ’n groot bus wat sy kans wil waag.

Ek kon geen voertuie agter hom sien nie, so ek het gewag om seker te maak dit is veilig. Ek vertrou nie net ander bestuurders by verkeersirkels nie – sommige mense vergeet hul bane of flikkerligte, hoewel ek moet sê Europeërs hanteer verkeersirkels goed.

Net toe die bus verbyry, het die motor agter my sy toeter geblaas vir wat soos ’n ewigheid gevoel het. Hy jaag toe verby my met skreeuende bande. My eerste reaksie?

Irritasie – hoe durf hierdie man vir my toeter! Het hy nie gesien ek probeer net veilig bestuur nie? Maar die ironie is dat ons albei gelyktydig by die volgende verkeersirkel aangekom het.

Ek kon nie help om te lag nie. Ek was eers vasgevang in my eie gedagtes — hoe durf hy! Maar toe besef ek: hierdie ou het geen idee wie ek is nie, en hierdie situasie het niks met my te doen nie.

Miskien het hy na ’n noodgeval gehaas, of dalk het hy net ’n slegte dag gehad, en ek was toevallig in sy pad. Wat ook al die rede is, dit het nie sy gedrag regverdig nie, maar ek het besef ek het ’n keuse oor hoe ek reageer.

Ek kon toelaat dat hierdie voorval my dag bederf, sy slegte bui myne maak, of ek kan dit sien vir wat dit is – sy probleem, nie myne nie. Ons het verskillende benaderings gehad, maar ons het steeds gelyk by dieselfde plek aangekom.

Dit het my herinner dat, soms, veral met mense na aan ons, hul reaksies niks met ons te doen het nie. Ons is almal op ons eie reis, beweeg teen ons eie pas, maar dikwels beland ons steeds by dieselfde bestemming.

Wie is ek om iemand anders se pad te oordeel of te dink my manier is die beste? Miskien moet ons meer deernis toon en ander hul eie reis teen hul eie pas laat loop.

In hierdie geval, aangesien die man ’n vreemdeling was, het ek besluit om dit weg te lag. Ek was nie van plan om toe te laat dat sy slegte bui my dag bederf nie.

Ons hoef nie die gemors te aanvaar wat ander op ons probeer stort nie, en ons kan nie altyd van mense verwag om dinge vanuit ons perspektief te sien nie.

Uiteindelik het ek die perfekte rame gekry, dit tuis opgehang, en met ’n glimlag na die woorde gekyk wat ek gekies het vir die een raam: “Be Kind.”

My dag het toe ’n vol sirkel gekom.

* Astrid is ’n Namibiër wat saam met haar man en twee jong kinders in Waterford, Ierland, woon. Sy is passievol oor vrouebemagtiging en geestesgesondheid. Dié rubriek is deel van haar Be Brave Monthly Glimmer-inisiatief waar sy elke maand haar gedagtes, ervarings en raad per e-pos deel.

– Gasskrywer

– [email protected]



* Rubrieke, meningstukke, briewe en SMS’e deur lesers en meningvormers weerspieël nie noodwendig die siening van Republikein of Namibia Media Holdings (NMH) nie. As mediahuis onderskryf NMH die etiese kode vir Namibiese media, soos toegepas deur die Media-ombudsman.